چکیده:

بازارهای مالی در دهه­ های اخیر با تحولات چشم­ گیری مواجه شده­ اند. با پیدایش واسطه ­های مالی جدید و ابزارهای مالی جدید رفته رفته از نقش انحصاری واسطه­ های مالی خاص و به ویژه بانک ­ها تا حدودی کاسته شده است و جایگاهی خاص برای واسطه ­هایی چون صندوق­ های سرمایه ­گذاری مشاع (investment trust unit) و شرکت­ های سرمایه­ گذاری با سرمایۀ باز (Funds Mutual)، باز شده است. به عبارتی بسیاری از مشتریان بانکی با پذیرش ریسک بیشتر به جای آن که صرفاً سپرده­ گذاری بوده و به سود کم بانکی اکتفا نمایند، تمایل به سرمایه­ گذاری در بازار از طریق چنین واسطه­ هایی برای کسب سود بیشتر و یا ریسک بالاتر نموده ­اند.

در ایران نیز با رونق بیشتر بازار سهام شاهد چنین گرایشی هستیم. نقش شرکت­ های سرمایه­ گذاری از این جهت حایز  اهمیت است که خود به عنوان یک مدیر سبد دارایی برای سرمایه ­گذاران در چنین شرکت­ هایی نیز عمل می­ کنند.

سرمایه ­گذار خود به دلیل عدم اطلاعات کامل، نبود دانش و وقت برای بررسی وضعیت شرکت­ ها جهت تصمیم­ گیری در خرید، با خرید سهام شرکت­ های سرمایه ­گذاری این کار را به مدیران شرکت واگذار می­ کند. مدیران شرکت نیز با تنوع بخشی به سبد از ریسک خرید تک سهمی و یا چند سهمی توسط سرمایه­ گذار جلوگیری کرده و در نتیجه زمینه را برای سرمایه­ گذاری مطمئن ­تر فراهم می­کنند.

این مقاله با اقتباس از قانون آمریکا به بررسی این نوع واسطه ­ها و به ویژه صندوق­ های سرمایه­ گذاری مشاع می­ پردازد. در پایان نیز با توجه به گسترش شرکت ­های سرمایه­ گذاری و تمایل به ایجاد چنین صندوق­ هایی، به بررسی امکانات و محدودیت­ های قوانین در ایجاد این تشکل ­ها خواهیم پرداخت.

*تعداد صفحات: 78 صفحه

*فرمت فایل: word